De Possneckersteig, een van de mooiste.

Niet een van de gelukkigste. De eerste keer heel veel wind, de stenen woeien uit de rots. Een tweede keer bovenaan gekomen: Mist, geen hand voor ogen te zien. Ook niet de markeringen voor de wandeling. Gelukkig wist ik dat nog ongeveer. Een derde keer: Plensbui. Echt geen droge draad meer aan het lijf. Later kwam de zon er weer bij. Terug in de auto was alles weer droog.